ای مهربان؛

وقتی خورشید به پیشواز شب می رود و کوچه از صدای پای آخرین پای عابر تهی می شود؛

با کوله باری از غم و درد می روم؛ 

و تو را با تمام خاطرات دیرین، میان کوچه های ساکت شهر تنها می گذارم.

                                             گریه مکن! ای وارث شکوفایی باران،

من باید بروم، تا با غم غریبی خویش،

غم غربت را از جداره ی دل عاشقان بزدایم

اما بدان! نبض خاطرم هر لحظه به یاد تو ام